Αντιασφαλιστική η διαχείριση των βαρέων και ανθυγιεινών
Ο Αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς έλεγε ότι μία Κυβέρνηση αν θέλει να προσεγγίσει ανθρώπινα, κοινωνικά δίκαια και υγειονομικά σωστά το πρόβλημα των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων θα πρέπει να φροντίσει για την απάλειψη των ανθυγιεινών συνθηκών δουλειάς και να προστατεύσει την υγεία των απασχολούμενων στους χώρους εργασίας και όχι να εξαγοράζει την υγεία των εργαζομένων με την επιδοματική πολιτική και την πρωϊμώτερη συνταξιοδότηση.
Και ήταν ο πρώτος που ανέστειλε το 1987 την λειτουργία του ΣΚΒΑΕ μετά την τελευταία του τότε απόφαση για ένταξη στον θεσμό των εκφωνητών της ΕΡΤ.
Έκτοτε δεν επήλθε καμιά τροποποίηση ή επέκταση του θεσμού με εξαίρεση την αναγνώριση ως βαρέων και ανθυγιεινών και της απασχόλησης κάποιων «ρετιρέ» που σήμερα ταλαιπωρούν περισσότερα των άλλων τον Έλληνα πολίτη.
Όμως η διαχείριση της πολυδιατυμπανιζόμενης εξυγίανσης του θεσμού συνεχίζει την ίδια όπως μέχρι σήμερα στρεβλή πορεία της τόσο από την Κυβέρνηση όσο και την αντιπολίτευση.
Η πρώτη δέχεται την ένταξη και άλλων κοινωνικών ομάδων εφ’ όσον πληρούν κάποιες προϋποθέσεις, που θα κρίνει ειδική προς τούτο επιτροπή, χωρίς να θίγει εισφορές ή να δίνει απάντηση σε ερωτήματα που δημιουργήθηκαν στην πολύχρονη εφαρμογή του θεσμού στον τόπο μας και κατ’ εξαίρεση από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η δε αντιπολίτευση αποδέχεται τα αιτήματα όλων – χωρίς καμία εξαίρεση – των υποψηφίων για ένταξη στον θεσμό και κατηγορεί την Κυβέρνηση για την μείωση της πενταετίας της πρωϊμώτερης συνταξιοδότησης κατά τρία χρόνια.
Για να γίνει κατανοητό το πρόβλημα θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι ο θεσμός των βαρέων και ανθυγιεινών σίγουρα έχει κάποιο κόστος, το οποίο επιβαρύνονται οι μη ενταχθείσες στον θεσμό κοινωνικές ομάδες, δηλαδή οι ασφαλισμένοι στα κοινά και όχι στα βαρέα. Και μάλιστα η επιβάρυνση εξαρτάται από την ηλικία της εισόδου του καθένα στο θεσμό των βαρέων και ανθυγιεινών.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι μία πρόχειρη μελέτη που ζήτησα από τις υπηρεσίες της Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων το 1987, ως Υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, έδειχνε ότι για να καλυφθεί η ζημιά που προκαλεί στην κοινωνική ασφάλιση η είσοδος στο θεσμό ενός εργαζόμενου ηλικίας 35 ετών θα έπρεπε το αναγκαίο πρόσθετο ασφάλιστρο να φθάνει το 43% και στην ηλικία των 40 ετών στο 69,9% των αποδοχών του. Το ερώτημα δε που προκύπτει δεν αφορά τόσο την Κυβέρνηση που αντιπαρέρχεται το πρόβλημα με την σιωπή της – ως εάν δεν συνέβαινε τίποτα – όσο ενδιαφέρει τους υπόλοιπους ασφαλισμένους της κοινής ασφάλισης, που πληρώνουν την ζημιά και ακόμη περισσότερον τα αριστερά κόμματα και την ΓΣΕΕ, που υποτίθεται ότι διαθέτουν διαλεκτική λογική. πως δηλαδή δέχονται να επιβαρύνονται οι εκτός των βαρέων απασχολούμενοι το κόστος εκείνων που εντάχθηκαν στον θεσμό και οι μισοί ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ να πληρώνουν την συντομότερη συνταξιοδότηση των άλλων μισών;
Βεβαίως με την μείωση των ετών της πρωϊμώτερης συνταξιοδότησης που προτείνει η Κυβέρνηση, μειώνεται και η ζημιά, αλλά για να εκλείψουν οι αντιδράσεις θα πρέπει η Κυβέρνηση να εξηγήσει στον λαό τις στρεβλώσεις και την επιβάρυνση που προκαλεί ο θεσμός στους πέραν των βαρέων και ανθυγιεινών εργαζόμενους ή να υποχρεώσει εκείνους που θα εντάσσονται στο εξής στα βαρέα και ανθυγιεινά να πληρώνουν το αναγκαίο πρόσθετο ασφάλιστρο για την κάλυψη της προσγενόμενης επιβάρυνσης και να μην περιορίσει την 5ετία.
Για την ιστορία θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο θεσμός είναι άγνωστος στην Ε.Ε. και μόνο στην Γαλλία, Βέλγιο και Μ. Βρετανία αναγνωρίζεται ως βαριά και επικίνδυνη η απασχόληση σε ορυχεία και μάλιστα σε βάθος μεγαλύτερο των 25 μ. Και ακόμη επειδή δημιουργούνται πολλές αδικίες στην εφαρμογή του θεσμού και η πολιτεία δεν ενθαρρύνει τον εργοδότη για την διασφάλιση υγιεινών συνθηκών δουλειάς, αφού όσα μέτρα και να πάρει είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει το επίδομα της κατά 30% προσαύξησης του βασικού μισθού στους εργαζόμενους, που έχουν ενταχθεί στο θεσμό ως επάγγελμα, για τους λόγους λοιπόν αυτούς και για πολλούς άλλους θα πρέπει η πολιτεία να συζητήσει σοβαρά την διατήρηση ή μη του θεσμού στην πατρίδα μας;
Όμως πολύ φοβάμαι ότι ο ασφαλιστικός εναγκαλισμός των κομμάτων με το συνδικαλιστικό κίνημα καθώς και το κακώς εννοούμενο πολιτικό κόστος παίζουν και στην περίπτωση αυτή σημαντικό ρόλο.
Και γιαυτό φοβάμαι ότι η όλη προσπάθεια θα αποτελέσει άλλο ένα κρίκο στην ατέρμονη αλυσίδα, των αποτυχημένων μέχρι σήμερα προσεγγίσεων στο πρόβλημα.
Οι αποτυχημένες δε αυτές προσπάθειες οφείλονται αποκλειστικά στα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης και στην στείρα αντιμετώπιση του προβλήματος από πλευράς συνδικαλιστικού κινήματος που κάνει ό,τι μπορεί για να μην πάρουν σύνταξη τα παιδιά μας.
Γιατί ειλικρινά απορεί ο κάθε λογικός και υπεύθυνος πολίτης από την έντονη αντίδραση των επιστημόνων, των προνομιούχων της ΔΕΗ και των απασχολουμένων στον τύπο όταν κανένα από τα μέτρα της Κυβέρνησης, δεν έθιξε τα προνόμια και τα κεκτημένα των ασφαλιστικών τους ταμείων και οι παχυλές συντάξεις θα συνεχίσουν να χορηγούνται σ’ όλα τα ρετιρέ της ελληνικής κοινωνίας σε βάρος βέβαια της τσέπης των χαμηλότερων κοινωνικοοικονομικά στρωμάτων, αφού κανένας κοινωνικός πόρος δεν θίγεται. Κι αυτό λέγεται ασφαλιστική μεταρρύθμιση!!
Γρηγόρης Σολωμός, Εφημερίδα "Παρόν" 13.3.2008