Γρηγόρης Σολωμός

Ομιλία ΓΡΗΓ. ΣΟΛΩΜΟΥ Βουλευτή Αχαΐας
στην Βουλή των Ελλήνων στις 12.11.82 κατά την συζήτηση
του Ν/Σ για τον ΕΘΝΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΦΑΡΜΑΚΟΥ

 

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, συνάδελφοι,

Η Κυβέρνηση συνεπής στις προεκλογικές επαγγελίες και πιστή στις Προγραμματικές της Δηλώσεις προχωρεί με βήματα σύντομα και σταθερά στην κοινωνικοποίηση της υγείας στον τόπο μας.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας βρίσκεται και το νομοσχέδιο που συζητάμε από προχθές και το οποίο έχει σα στόχο την εξυγίανση του φαρμάκου στον τόπο μας την ανάληψη της ευθύνης όλων των διαδικασιών που έχουν σχέση με την παραγωγή, την εισαγωγή, την διακίνηση και την διάθεση των φαρμακευτικών προϊόντων και την ανάληψη της ευθύνης από την Πολιτεία,  για να προσφέρει ένα καλής ποιότητος και φθηνό φάρμακο στον Ελληνικό Λαό.

Όπως τονίζεται και στην Εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου το φάρμακο είναι ένα θεραπευτικό μέσο, ένα από τα σπουδαιότερα θεραπευτικά μέσα που διαθέτει η ιατρική και είναι και ένα κοινωνικό αγαθό που δύσκολα και πολύ σπάνια υποκαθίσταται. Δυστυχώς στη χώρα μας το πολύτιμο αυτό θεραπευτικό όπλο ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε σαν αγαθό πρώτης ανάγκης και ποτέ η πολιτεία σ’ αυτή τη χώρα δεν εξάντλησε όλες τις δυνατότητες που είχε για να προσφέρει μια σωστή φαρμακευτική περίθαλψη στον Ελληνικό Λαό.

Υπάρχει πράγματι πρόβλημα φαρμάκων στον τόπο μας. Και το πρόβλημα αυτό έχει συνέπειες και στον  Έλληνα άρρωστο και στην οικονομία του τόπου και στην κοινωνία. Και πάνω από όλα είναι ένα πρόβλημα πέρα για πέρα πολιτικό.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του Συστήματος που επεκράτησε στον τομέα του φάρμακου μέχρι σήμερα στον τόπο μας ήταν η εμπορία σε όλο το κύκλωμα του φαρμάκου, το κέρδος που στάθηκε ο κυριότερος ρυθμιστής και το σπουδαιότερο κίνητρο στην παραγωγή, την εισαγωγή, τη διακίνηση και τη διάθεση των φαρμακευτικών προϊόντων, ο ανταγωνισμός μεταξύ των φαρμακευτικών εταιρειών για τη δημιουργία των γνωστών κυκλωμάτων, ανταγωνισμός που στάθηκε τραγικός για την υγεία του Ελληνικού Λαού και η συναλλαγή μεταξύ φαρμακευτικών εταιρειών και εκείνων που διακινούν και διαθέτουν τελικά τα φαρμακευτικά προϊόντα στον άρρωστο και η οποία συναλλαγή είχε σα στόχο την ανάπτυξη, την αύξηση και την επέκταση της κατευθυνόμενης συνταγογραφίας σ’ αυτή τη χώρα.

Καμιά βεβαιότητα δεν υπήρξε για την καθαρότητα και τη δραστικότητα των πρώτων υλών. Καμιά σιγουριά για την τήρηση των υγειονομικών επιστημονικών και πάσης φύσεως κανόνων στην παραγωγή, τη συσκευασία και όλα τα σχετικά που καθορίζονται για τη διατήρηση, τη συντήρηση και τη διάθεση του φαρμάκου. Καμιά προσπάθεια δεν έγινε για τη σωστή διαφήμιση. Κανένα μέτρο δεν πάρθηκε για να αποθαρρυνθεί αυτός ο ανταγωνισμός των φαρμακευτικών Εταιρειών και για να παταχθεί κυρίως η ανίερη συναλλαγή που επεκράτησε στον τομέα του φαρμάκου. Και τέλος, καμιά απολύτως διασφάλιση δεν υπήρξε στον Έλληνα άρρωστο. Και είναι αλήθεια αυτό που λέμε και που οι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας δεν παραδέχονται ότι ο Έλληνας άρρωστος αντιμετωπίσθηκε σαν καταναλωτής και ποτέ σαν άτομο που έπασχε και ζητούσε βοήθεια. Για την όλη αυτή κατάσταση την ευθύνη την φέρνει η πολιτεία μέχρι σήμερα και το σύστημα που επεκράτησε στον τόπο μας χρόνια ολόκληρα. Και το σύστημα αυτό είναι υπεύθυνο για την εμπορευματοποίηση του φαρμάκου. Το σύστημα αυτό είναι υπεύθυνο για τον ανύπαρκτο ή πλημμελή έλεγχο του τομέα του φάρμακου. Το σύστημα αυτό είναι εκείνο που είναι υπεύθυνο για τον ανεπίτρεπτο και ανήθικο τρόπο διαφήμισης και διάθεσης των προϊόντων που επεχείρησε να κάνει στον τόπο μας κάθε φαρμακευτική Εταιρεία. Και αυτό το σύστημα είναι υπεύθυνο για τις υπερτιμολογήσεις, για τις φοροαπαλλαγές, για τη λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος και για τις πωλήσεις χωρίς τιμολόγια. Και τέλος, αυτό το σύστημα είναι υπεύθυνο για την κατευθυνόμενη συνταγογραφία για την οποία είναι υπεύθυνη και μια μερίδα γιατρών και την ανήθικη συναλλαγή μεταξύ φαρμακευτικών Εταιρειών μεταξύ αρρώστων και μιας μερίδας φαρμακοποιών.

Πριν ακούσω τους τελευταίους ομιλητές της Νέας Δημοκρατίας ήμουν αποφασισμένος να μη βάλω το δάκτυλό μου στον τύπο των ήλων, όμως, αφού μας προκαλέσανε οπωσδήποτε είμαι υποχρεωμένος να τα πω για να μην ακούμε αυτή τη στείρα Αντιπολιτευτική κριτική την οποία ακολουθεί η Νέα Δημοκρατία στο νομοσχέδιο που εισάγει η Κυβέρνηση.

Διαμαρτυρήθηκε τη Δευτέρα το βράδυ η Εισηγήτρια της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ότι περιλαμβάνονται ορισμένοι χαρακτηρισμοί ανοίκειοι στην Εισηγητική Έκθεση του νομοσχεδίου όπως εκμαυλισμός συνειδήσεων, χρηματισμός, συναλλαγή. Και αυτό επαναλήφθηκε και απόψε. Ούτε λίγο ούτε πολύ η Εισηγήτρια της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης προχθές αμφισβήτησε την εμπλοκή γιατρών και φαρμακοποιών στα γνωστά κυκλώματα που ξέρει ότι υπάρχουν σ’ αυτό τον Τόπο και αναπτύσσονται μέχρι και ο τελευταίος Έλληνας. Θα ήμουν πάρα πολύ ευτυχής αν μπορούσε να καταφέρει -και το λέγω αυτό σαν γιατρός- αν μπορούσε να καταφέρει η κ. Σπεντζάρη να με πείσει για το αντίθετο. Δυστυχώς, όμως, η εμπλοκή υγειονομικών σ’ αυτά τα βρώμικα κυκλώματα του φαρμάκου στον Τόπο μας είναι αναμφισβήτητη. Όλοι ξέρουμε τις πιέσεις που γίνονται από φαρμακευτικές Εταιρείες για να προωθήσουμε τα σκευάσματά τους και όλοι σ’ αυτή τη χώρα έχουν ακούσει για χρηματισμούς, για συναλλαγές, για επιπλώσεις ιατρείων για εξοπλισμούς εργαστηρίων ακόμη και για δώρα αυτοκίνητα που κάνουν σ’ αυτούς που διακινούν τελικά τα φάρμακα.

Αν τίποτα από όλα αυτά δεν έχει ακούσει η κ.  Σπεντζάρη και οι αγαπητοί συνάδελφοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης -θα ήθελα να μου εξηγήσουν και να μου ερμηνεύσουν πως είναι δυνατόν να έχει δημιουργηθεί και να έχει αναπτυχθεί και να ανθεί σήμερα η βιομηχανία κουπονιών. Πως εξηγείται το φαινόμενο αυτό, πως προωθούνται οι συνταγές, ποιος τις γράφει αυτές τις συνταγές και ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι εκτελούν αυτές τις συνταγές και επικολλούν αυτά τα βιομηχανοποιημένα κουπόνια στις συνταγές ασφαλισμένων αρρώστων διαφόρων ασφαλιστικών οργανισμών.

Το ευτύχημα στην όλη υπόθεση -και το λέω αυτό όχι για να μειώσω την εντύπωση- είναι ότι συμμετέχει, μια πολύ μικρή μερίδα, μπορεί να πει κανείς, από τον ιατρικό και τον φαρμακευτικό κόσμο. Και ευτυχώς, και είναι προς τιμή και του ιατρικού και του φαρμακευτικού σώματος, ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ιατρικού και φαρμακευτικού δυναμικού έμεινε μακριά απ’ αυτές τις συναλλαγές και όχι μόνο αυτό αλλά μπήκαν και μπροστάρηδες στον αγώνα και γιατροί και φαρμακοποιοί, χρόνια τώρα στον συνδικαλιστικό τομέα για να εξυγιάνουν αυτό το κύκλωμα καταγγέλλοντας στον Ελληνικό Λαό τα βρώμικα αυτά κυκλώματα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να σταθούμε και να μη τα λέμε και πιστεύω ότι πρέπει να τα λέμε και δεν συμφωνώ με τον τελευταίο ομιλητή της Νέας Δημοκρατίας τον κ. Μανουσάκη που είπε, ότι πρέπει να σταματήσουν αυτά τα πράγματα. Γιατί όλος ο κόσμος ξέρει τι γίνεται στον τομέα του φαρμάκου και στον τομέα της υγείας. Και πρέπει να τα λέμε, γιατί θα κάνουμε καλό και θα εξυγιάνουμε το σύστημα, αλλά προπαντός γιατί βοηθάμε να ανεβεί η κλονισμένη τα τελευταία χρόνια αξιοπρέπεια του ιατρικού και του φαρμακευτικού επαγγέλματος. Και αυτά δεν τα λέμε μόνο εμείς. Τα λένε και πολλοί συνδικαλιστές φαρμακοποιοί και απαντώ στην κ. Σπεντζάρη που είναι φαρμακοποιός. Διαβάζω από τον φαρμακευτικό Τύπο του Αυγούστου του 1980, όταν άρχισε η εφαρμογή του κουπονιού (η επικόλληση της ετικέτας των φαρμάκων των ασφαλιστικών ταμείων) ορισμένος αριθμός φαρμακείων παρουσίασε κάθετη καθίζηση στους λογαριασμούς των προς τα ασφαλιστικά ταμεία την οποία επανέκτησαν μέσα σε διάστημα 4 έως 5 μηνών, ενώ τα λοιπά φαρμακεία δεν παρουσίασαν καμία μεταβολή στο ύψος των λογαριασμών τους. Και δεύτερο κατά τη διάρκεια της πρόσφατης τότε, το 1980 απεργίας των γιατρών του ΙΚΑ, επειδή υπήρχε ένας μικρός αριθμός γιατρών, τα ιατρεία του ιδρύματος που εργάστηκαν, παρουσιάστηκε το εξής φαινόμενο. Ορισμένα φαρμακεία δεν παρουσίασαν μείωση των λογαριασμών τους κατά τη χρονολογική εκείνη περίοδο, ενώ άλλα παρουσίασαν κάθετη πτώση στην κίνησή τους. Δηλαδή. Οι τρεις κρίκοι της αλυσίδας στην κατευθυνόμενη συνταγογραφία, ασφαλισμένος, γιατρός, φαρμακοποιός και στις δύο αναφερόμενες περιπτώσεις λειτούργησαν σε βάρος των ασφαλιστικών οργανισμών.

Αγαπητοί συνάδελφοι, 22 δις λέμε, ότι δαπανάμε κάθε χρόνο για φαρμακευτική δαπάνη σ’ αυτό τον τόπο. Και αυτό το ποσό είναι διπλάσιο περίπου απ’ όσα δαπανώνται για την Εκπαίδευση. Δεν γνωρίζω, αν πραγματικά αυτός ο αριθμός είναι σωστός. Όμως έχω πολλές αμφιβολίες, ότι δεν είναι σωστός. Και δεν είναι σωστός. Και δεν είναι σωστός, γιατί δεν πιστεύω, ότι με τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι σήμερα μπορεί να καθορίσουμε επακριβώς ποιο είναι το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης σ’ αυτό τον τόπο. Γιατί αν τα στοιχεία που έχουμε τα παίρνουμε από ασφαλιστικούς οργανισμούς και ταμεία υγείας, οι ασφαλιστικοί αυτοί οργανισμοί και τα ταμεία υγείας, έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν και να καθορίζουν το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης που αφορά την εξωνοσοκομειακή περίθαλψη. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να καθορίσουν το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης της νοσοκομειακής περίθαλψης. Αλλά και αν ακόμη είχαμε αυτή τη δυνατότητα να καθορισθεί και το ύψος της νοσοκομειακής φαρμακευτικής δαπάνης, έμενε ένα τεράστιο ποσό που δαπανά για φάρμακα κάθε χρόνο ο Έλληνας πολίτης από την τσέπη του, πέρα από εκείνα που δαπανούν οι ασφαλιστικοί οργανισμοί και το οποίο ποσό είναι ακαθόριστο. Αν πάλι τα στοιχεία αυτά για τη φαρμακευτική δαπάνη τα παίρνουμε από αυτούς που διακινούν και διαθέτουν το φάρμακο, εταιρείες, φαρμακαποθήκες κ.λπ. θα μου επιτρέψετε να αμφισβητήσω τα στοιχεία που μας δίνουν, γιατί έχουν κάθε λόγο και λόγους ευνόητους σε όλους σας που μπορούν να αποκρύπτουν τα πραγματικά στοιχεία που υπάρχουν γύρω από τη δαπάνη του φαρμάκου. Αυτά γιατί τα λέω. Τα λέω γιατί προχθές, τη Δευτέρα, παρουσιάστηκε μια στατιστική και ειπώθηκαν εδώ μέσα νούμερα τα οποία δεν θεωρώ, από Ελληνικής τουλάχιστον πλευράς, σωστά.

Ειπώθηκε από συνάδελφο της Νέας Δημοκρατίας, ότι η ετησία φαρμακευτική δαπάνη, κατά κεφαλή, στην Αμερική είναι 80 δολάρια, σε άλλες χώρες είναι 70 δολάρια,  60 δολάρια,  50 δολάρια και στην Ελλάδα είναι μόνο 30 δολάρια.

Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό το πράγμα, όταν στη Χώρα μας, ούτε μικρότερο δείκτη νοσηρότητος έχουμε από τις άλλες συγκρινόμενες χώρες, που ανέφερε ο συνάδελφος -μπορεί να πει κανένας, ότι είναι ηυξημένος- ούτε ο μέσος όρος των φαρμάκων, κατά συνταγή, είναι μικρότερος στην Ελλάδα. Στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, κυμαίνεται μεταξύ 1,6 και 2,4 φάρμακα κατά συνταγή. Στην Ελλάδα σπάνια θα δει κανένας να υπάρχει συνταγή με λιγότερο από τέσσερα φάρμακα.

Και πέρα από αυτό τον αριθμό φαρμάκων, υπάρχει ένας αριθμός άλλος φαρμάκων, που χορηγούνται απ’ ευθείας από τα φαρμακεία και δεν μεσολαβεί καθόλου ο γιατρός και η συνταγή.

Και ο τρίτος λόγος, που δεν παραδέχομαι, ότι έχουμε λιγότερη και μικρότερη, από τις υπόλοιπες χώρες, φαρμακευτική δαπάνη, είναι, ότι είμαστε πρώτοι και στην κατανάλωση των αντιβιοτικών και των βιταμινούχων και των ηρεμιστικών.

Στην κατανάλωση αυτή των αντιβιοτικών την ευθύνη δεν την έχουν μόνο οι γιατροί, δεν την έχουν μόνο οι υγειονομικοί, την έχει και η Πολιτεία.

Και θα πω το εξής χαρακτηριστικό: Πριν από 2-3 χρόνια βρισκόμουνα σ’ ένα χωριό. Ζήτησα αν υπάρχει ασπιρίνη στο καφενείο. Μην εκπλαγείτε. Ασπιρίνη δεν υπήρχε. Μου έδωσαν, όμως, μια κάψουλα για να περάσει ο πονοκέφαλος. Και αυτή ήταν σιγμαμικίνη. Μια σιγμαμικίνη, που κυκλοφορούσε και πουλιόταν χωρίς άδεια της Πολιτείας, μια σιγμαμικίνη, που εχορηγείτο χωρίς συνταγή γιατρού, μια σιγμαμικίνη, για την οποία δεν υπήρχε κανένας έλεγχος επιστημονικός, αν έχει λήξει ή όχι, και μια σιγμαμικίνη, η οποία εχορηγείτο δια πάσαν νόσον.

Για αυτό, όπως προείπα, πιστεύω, ότι τα στοιχεία, που έχουν δοθεί, ότι η φαρμακευτική δαπάνη στον τόπο μας είναι μικρή, δεν είναι σωστά και πιστεύω, ότι ξεπερνάμε κατά πολύ τα 22 δις. Σε κείνο, όμως, που στέκεται κανένας, με αρκετό σκεπτικισμό, στην περίπτωση αυτή, δεν είναι το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης, που σημειώνεται σήμερα. Είναι η ραγδαία και αλματώδης αύξηση, που παρουσιάζει το φάρμακο χρόνο με το χρόνο. Δωδεκάμισι δισεκατομμύρια το 1979, 22 δις -λέμε- το 1981. Δηλαδή, μέσα σε δύο χρόνια μια αύξηση, που πλησιάζει το 100%.

Η ραγδαία αυτή αύξηση του φαρμάκου στον τόπο μας οφείλεται, με στατιστικές και υπολογισμούς που έχουν γίνει, κατά τα 3/4 στην αύξηση των τιμών και κατά το 1/4 στην αυξανόμενη και διογκούμενη, χρόνο με το χρόνο, πολυφαρμακία.

Οι πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες κρατάνε κυριολεκτικά το φάρμακο στα χέρια τους, στον τόπο μας, γιατί ελέγχουν και τις πρώτες ύλες και τις ντόπιες βιομηχανίες, με τον τρόπο που έχουν, πουλάνε τα φάρμακά τους στην Ελλάδα σε τιμές, όπως υπάρχει η έκθεση του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών πριν από 2 ή 3 χρόνια, σε τιμές 37% υψηλότερες από εκείνες τις τιμές, που το διαθέτουν στις χώρες τις υπόλοιπες, τις Ευρωπαϊκές.

Και το κακό δεν σταματάει εδώ, ότι αποκομίζουν μεγάλα κέρδη. Από τα κέρδη τους αυτά ένα μεγάλο μέρος το ξαναγυρίζουν στην ελληνική αγορά και προσπαθούν να εξαγοράσουν συνειδήσεις, προσπαθούν να εμπλέξουν μέσα σε κυκλώματα γιατρούς και φαρμακοποιούς, για να μπορέσουν να αναπτύξουν την κατευθυνόμενη συνταγογραφία και την πολυφαρμακία.

Και όταν μιλάω για πολυφαρμακία εδώ, δεν εννοώ την κυκλοφορία ομοειδών συσκευασμάτων. Εννοώ την υπερκατανάλωση, εννοώ τη διάθεση και την κατανάλωση φαρμάκων στον άρρωστο, χωρίς επιστημονικούς λόγους. Γιατί η πολυφαρμακία αυτή κάνει κακό και στον άρρωστο και στην Εθνική μας Οικονομία και στο κοινωνικό σύνολο, στον άρρωστο, γιατί δεν υπάρχει φάρμακο, όπως ειπώθηκε και προχθές από αυτό το Βήμα, δεν υπάρχει φάρμακο, που πέρα από την ωφέλειά του, την αμφισβητούμενη πολλές φορές ωφέλειά του, να μην έχει και μια ζημία οπωσδήποτε στον ανθρώπινο οργανισμό. Και ο γιατρός ελέγχει τις παρενέργειες σε ποσοστό 50% μόνον, στις περιπτώσεις, που χορηγεί δύο φάρμακα. Αν τα φάρμακα αυτά ξεπεράσουν τα δύο, δεν ξέρει τι του γίνεται από πλευράς παρενεργειών, και αθροιστικής και δυναμικής συνεργείας.

Στην εθνική μας οικονομία γιατί επιβαρύνεται, όχι μόνο χωρίς λόγο, όχι μόνο χωρίς αντίκρισμα, αλλά και θα έλεγε κανένας και με ζημίαν και στο κοινωνικό σύνολο, γιατί χάνουμε ημέρες εργασίας από τις επιπτώσεις, που έχει αυτό βρώμικο κύκλωμα πάνω στην υγεία του Ελληνικού λαού.

Συμπερασματικά, το σύστημα που επικράτησε μέχρι σήμερα στη χώρα μας κυριαρχήθηκε από την αναρχία, το χάος και την ασυδοσία. Και διέπεται από την λογική του κέρδους και ποτέ δεν καθοδηγήθηκε από το συμφέρον που είχε ο άρρωστος σ’ αυτόν τον τόπο.

Με το νομοσχέδιο που φέρει η κυβέρνηση για ψήφιση, για πρώτη φορά το φάρμακο αντιμετωπίζεται σαν κοινωνικό αγαθό και όχι σαν μέσο πλουτισμού, χρηματισμού και κερδοσκοπίας. Το νομοσχέδιο αυτό βάζει τα θεμέλια για μια σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος φάρμακο, για την εξυγίανση του σημερινού συστήματος, την σωστή του λειτουργία και την παραπέρα αυτοδύναμη ανάπτυξή του και για τη δημιουργία των καταλλήλων φορέων και οργάνων που θα υλοποιήσουν τις επιλογές της Κυβέρνησης. (Στο σημείο αυτό ακούγεται ο προειδοποιητικός ήχος της λήξης του χρόνου της ομιλίας του Βουλευτού).

Τελειώνω κύριε Πρόεδρε, δύο λεπτά. Για το σκοπό αυτό ιδρύεται, ο ΕΟΦ, για τον οποίο δεν θα πω πολλά, περιλαμβάνονται στην Εισήγηση τα πλεονεκτήματα και τι προσδοκάμε από τον ΕΟΦ, στέκομαι μόνο και επισημαίνω το σημείο, ότι στο ΔΣ αυτού του Οργανισμού σε αντίθεση με το ΚΕΕΦ που επικυριαρχείτο από την φεουδαρχική αντίληψη ενός καθηγητικού κατεστημένου μέχρι σήμερα, συμμετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων της ΓΣΕΕ, επιστημονικών συλλόγων, Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των εργαζομένων στον φορέα.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ:  Για να κρίνουν τα φάρμακα.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΟΛΩΜΟΣ: Δεν κρίνουν τα φάρμακα, κύριε συνάδελφε, αλλά για το σκοπό που συμμετέχουν, έχουν πολύ περισσότερο μυαλό από τον οποιονδήποτε που περιλάμβανε το ΚΕΕΦ.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Θα τα ακούσετε.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΟΛΩΜΟΣ: Λοιπόν και αυτό αποτελεί οπωσδήποτε μια αναμφισβήτητη και σημαντική κατάκτηση του μαζικού κινήματος στη χώρα μας. Επίσης με τη συμμετοχή των σπουδαιότερων επιστημονικών επαγγελματικών και εργασιακών φορέων, στο Γενικό Συμβούλιο του ΕΟΦ, αξιοποιείται η πείρα, η γνώση και η θέληση αυτών των φορέων, που έχουν σχέση με το φάρμακο.  Για να πετύχει ο ΕΟΦ, στην αποστολή του, ιδρύεται η Κρατική Φαρμακαποθήκη, ιδρύεται η Εθνική Φαρμακοβιομηχανία. Δεν θα σταθώ καθόλου εκεί, συζητάω μόνο για τις επιτροπές οι οποίες πλαισιώνουν και οι οποίες και αυτές με τη γνώση και τη πείρα τους θα βοηθήσουν να υλοποιηθεί το πρόγραμμα και η επιλογή της Κυβέρνησης.

Ελπίζω και πιστεύω, ότι με το νομοσχέδιο, που φέρνει η Κυβέρνηση για ψήφιση τίθεται τέρμα στην αναρχία και στην εμπορία, που υπάρχει σήμερα στο φάρμακο σ’ αυτόν τον νευραλγικό και κρίσιμο τομέα της υγείας και πιστεύω ακόμη, ότι οπωσδήποτε θα συμβάλει το νομοσχέδιο αυτό στην αποκατάσταση της κλονισμένης αξιοπρέπειας του ιατρικού επαγγέλματος και του φαρμακευτικού σώματος. Για τα όσα ειπώθηκαν, ότι κινδυνεύουν οι εργαζόμενοι στην ΕΟΦ να μείνουν χωρίς δουλειά, είμαι βέβαιος, ότι η Κυβέρνηση και για λόγους κοινωνικούς, αλλά και για άλλους λόγους, γιατί πάνω σ’ αυτούς και στην εμπειρία τους και τη γνώση τους στηρίζει όλο το οικοδόμημα που θέλει να κτίσει, δεν θα τους εγκαταλείψει και θα τους εξασφαλίσει.

Ήθελα να κάνω και μερικές παρατηρήσεις σε συναδέλφους της Νέας Δημοκρατίας. Δεν με παίρνει ο χρόνος. Ήθελα να πω σ’ αυτό που είχε πει ο αγαπητός συνάδελφος και συμπατριώτης μου κ. Στεφανόπουλος, ότι θα μπορέσει οπωσδήποτε να σταματήσει ο χρηματισμός και η λειτουργία κυκλωμάτων με την μηχανογράφηση. Η μηχανογράφηση μπορεί να κτυπήσει το ένα εκ των δύο κυκλωμάτων που υπάρχουν το, πλασιέ-γιατρός-φαρμακοποιός. Δεν κτυπάει, σε καμιά περίπτωση το κύκλωμα:  γιατρός-άρρωστος-φαρμακοποιός, που οπωσδήποτε αυτό τρέφεται με την βιομηχανία των κουπονιών.

Πιστεύω, κύριε Υπουργέ, να προχωρήσετε σύντομα και πρέπει να προχωρήσετε για να υλοποιήσετε το Κυβερνητικό πρόγραμμα και να εξυγιάνετε το φάρμακο και να μη ακούτε τις κραυγές που προέρχονται είτε από το εξωτερικό, είτε από τα ντόπια συμφέροντα. Ακόμη πιστεύω, ότι, αν καταφέρετε, σε αντίθεση των όσων άκουσα, να πετάξετε τα περισσότερα φάρμακα από την κυκλοφορία, θα προσφέρετε μια μεγάλη υπηρεσία και στον Έλληνα φορολογούμενο και στον Έλληνα άρρωστο. Γιατί, όπως έλεγε ένας μεγάλος φαρμακολόγος, αν οι άνθρωποι καταφέρουν να πετάξουν τα φάρμακα στην θάλασσα και κρατούσαν μόνο 100-150, που τους είναι απαραίτητα, τόσο το καλύτερο για τους ανθρώπους και τόσο το χειρότερο για τα ψάρια.
(Ζωηρά χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Συμπολίτευσης).